Kaalvoet Aspoestertjie

Prof vertel dat hy een van die dae ’n stuk “oor hoe gruwelflieks van die laaste ruk 'n spieel vir ons samelewing is” die lug gaan laat sien. Ek sien baie uit daarna, want ek is seker hy sal op sy kenmerkend erudiete manier ons almal tot nuwe insigte bring.
Hy het my egter laat dink aan die fliek wat ek in 1996 of 1997 gesien het: Snow White – A Tale of Terror, met Sigourney Weaver en Sam Neill. Briljant. Hulle vertel die verhaal van Sneeuwitjie net soos wat ons dit geleer het. Maar dis piepie scary.

Die fliek het my laat dink oor die funksie van stories in ’n samelewing. Daar’s verskillende teorieë oor die oorsprong van spesifiek sprokies. Die een kamp beweer dit is deur ’n patriargale samelewing ontwikkel om meisies op hul plek te hou. Die ander kamp (wat ek dink baie interessanter is) beweer dat dit vrouens se manier was om vroulike, subversiewe wysheid van een generasie na die volgende oor te dra. Die sprokies het ’n groot deel van hierdie vroulike krag verloor toe die Grimm broers dit verwerk het, maar as jy tussen die lyne lees (of ouer weergawes van die sprokies navors) kan jy die oorspronklike funksie van die sprokies sien. (Ek maak nie die goed op nie! Hier is 'n boek wat 'n vinnige internet search opgelewer het.)
Wat Snow White – A Tale of Terror my egter laat besef het, is dat ’n samelewing weerspieël word in die stories wat hulle vertel. (Jy kan natuurlik hier ook die ou vraag van “art reflecting life or life reflecting art” vra.) En dat ons êrens tussen die 80’s en die 00’s ons onskuld verloor het.